Bu yol şeref ve zafer yolu!

Yol açık,

Yola çık,

Yoldan çıkma! Düsturu ile dedik ki bu yıl:

"Bugün bir satır,

Yarın bir satır,

Okunacak bu kitap, satır satır."

"Yürü, Yürü!

Bu yol şeref ve zafer yolu!"

Bu yol candan Kale! Can Kale; Çanakkale!

 Şüheda'nın İzinde Çanakkale Kültür Gezimiz ile kahve tadında satırlara bir satır daha eklemiş olmanın sevinci içindeyiz.

Katılım ve katkı sunanlara şükran hissi ile...

Yol açık,

Yola çık,

Yoldan çıkma! Düsturu ile dedik ki bu yıl:

"Bugün bir satır,

Yarın bir satır,

Okunacak bu kitap, satır satır."

"Yürü, Yürü!

Bu yol şeref ve zafer yolu!"

Bu yol candan Kale! Can Kale; Çanakkale!

 Şüheda'nın İzinde Çanakkale Kültür Gezimiz ile kahve tadında satırlara bir satır daha eklemiş olduk.

O günlerden bugünlere alacağımız çok fazla "insanlık ve ahlak" dersi var...       

Var da hepsini anlatabilmek ne mümkün.

Komutanım :

-"Tetik basmıyor,silah arızalı" diyen bir askere Komutanının:

-"Tetik sağlam oğlum.Senin parmak kopmuş!" demesi gibi.. Ve bir anı daha  naklederek şehitlerimizi rahmetle yâd etmiş olalım inşaALLAH.

    "Çanakkale Savaşında siperlerin gerisinde yaralı askerlerin en çok ihtiyaç duyduğu şey belki de, "morfin"di. Doktorlar yaralı askerlere ağrı kesici bulmakta zorlanıyorlardı. Bu yüzden bir nöbet tutuluyordu.

    Hastaların ameliyatı için hazırlanan çadırın önüne bir masa kurulmuştu. Sedye ile gelen her yaralı, burada masaya koyuluyordu. Doktorun elinde enjektör, enjektörün içinde ağrı kesici.

    Doktor ilk muayeneyi yapıyordu ve yaşama olasılığı olan, ameliyat edilmesi halinde yaşayacağına inandıkları askerlere ağrı kesiciyi yapıyordu. Oysa gelen her yaralının ağrı kesiciye ihtiyacı vardı. Fakat herkese yetecek kadar ağrı kesici yoktu.

    Yaralı asker getirilip, doktorun önündeki masaya konuluyordu. Doktor gelen yaralı askerleri kısa süre içerisinde muayene ediyordu. Muayenesi biten yaralı asker bağıra çağıra, ağlaya, inleye götürülüyor, hemen sıradaki yaralı masaya yatırılıyordu.

Doktor;

– "Bunu kaldırın...", "Bunu kaldırın...",

– "Hah tamam, bu ameliyat edilirse kurtarılabilir" diyordu.

    Ameliyat ile kurtarılabilecek askere, ağrı kesiciyi yapıyordu. Her askerin ağrı kesiciye ihtiyacı vardı ancak ağrı kesici yoktu. Sürekli olarak doktorun önüne yaralı askerler konup, kaldırılıyordu. Sırada bir sürü asker sedye üzerinde beklediğinden dolayı hızlı bir şekilde muayene yapılıyordu. Bu sırada doktorun önüne yaralı bir asker daha getirildi.

Doktor; "Bunu kaldırın" dedi. 

Yaralı askerden ise bir ses, "Baba...!"

Doktor "Şokta"...

    Doktor, sedyede yatan yaralı askerin yüzüne baktı. Eliyle yüzünü sevdi, baktı ki, öz Oğlu...! Öz evladı, Önünde perişan bir durumda yatıyordu. Doktor ise çaresizdi. Herkesin gözü doktorun üzerindeydi. Doktor bir elinde ağrı kesici, diğer eliyle oğlunun yüzünü silerek sevdi ve sedyecilere şöyle seslendi;

"Bunu gölge bir yere kaldırın..!"

    Bu olayın ardından, doktor görevini bir başka arkadaşına devredip, ardından hemen yaralı askerlerin arasına koştu. Yaralı askerlerin arasına dalan doktor, çoğu askerin çoktan öldüğünü görüyordu. O arada az önce, ağrı kesici yapmadığı oğlunu buldu. Oğluna sarıldı, onu öptü ve gözyaşları içinde oğlunu kucaklayarak;

    "Oğlum beni ne olur affet oğlum, babanı bağışla, onu sana yapamazdım. O senin hakkın değildi oğlum. O senin hakkın değildi..." diyerek ayrılıyordu şehit olan oğlunun yanından."

Gezimizin düzenlenmesinde katılım ve katkı sunan herkese en kalbi şükran hissi ile...